Ерболат КудайбергенСен сулу
Жібек түн. Бәрі тың.
Жүрек мас. Көзде жас.
Сүттей ай. Терең сай.
Екі жан. Ыстық қан.
Білем анық: жанға жайлы май сұлу,
Жарқ-жұрқ еткен майда найзағай сұлу.
Қызықты орман, көңілді еркін кең дала,
Күміс табақ көкте жүзген aй сұлу.
Кешкі ескен жібек, жылы жел сұлу,
Хош иісті түрлі-түсті гүл сұлу.
Әдемі аспан – төбедегі көк шатыр,
Асқар тауы, дариясы жер сұлу.
Қара сұр сырға берік беті қандай,
Мінезі майда жібек, сөзі балдай.
Бал заты — у, жібек асты — тікенек пе?
Не керек, адамзатты біледі алдай!
Себебі не, сонша түсі қашқанына,
Кім білсін, тәңір бағын ашпады ма?
Сүйем деп әлде біреуді сүйіп жүріп,
Жалт беріп, бейшараны тастады ма?
Сылқ-сылқ күліп сылдыр қаққан су сұлу,
Көлге қонып қаңқылдаған қу сұлу.
Бейне айнадай жарқыраған айдыннан,
Күн шығарда көтерілген бу сұлу.
Шаңқай түсте өтірік алтын күн сұлу,
Жымыңдаған жұлдыздармен түн сұлу.
Толып жатыр түрлі сұлу дүниеде,
Бәрінен де маған, сәулем, сен сұлу!
Қара сұр сырға берік беті қандай,
Мінезі майда жібек, сөзі балдай.
Бал заты — у, жібек асты — тікенек пе?
Не керек, адамзатты біледі алдай!
Себебі не, сонша түсі қашқанына,
Кім білсін, тәңір бағын ашпады ма?
Сүйем деп әлде біреуді сүйіп жүріп,
Жалт беріп, бейшараны тастады ма?
